Najpierw trzeba wydrukować kartoniki - najlepiej na grubszym papierze, wtedy nasza gra będzie bardziej wytrzymała. Drukować należy dwustronnie z przerzuceniem strony względem dłuższej krawędzi. Następnie trzeba kartoniki wyciąć. Jeśli decydujemy się na wydrukowanie zestawu do samodzielnego kolorowania możemy tę czynność zlecić dzieciom, podobnie jak wycinanie.
Do zamalowania kartoników najlepiej użyć takich kolorów, które odpowiadają poszczególnym dźwiękom na instrumencie (może to być kolor sztabek na dzwonkach, kolor Bum BUm Rurek itd.). U mnie wszystkie kartoniki reprezentujące dźwięk c razkreślne pokolorowane są na szaro, (żeby odróżnić go od białego koloru kartki), d razkreślne na niebiesko itd.
A teraz to, co najciekawsze, czyli zabawa!
Memory - wersja podstawowa
1. Ogólne zasady:
1) Potasowane kartoniki rozkładamy obrazkami do dołu w losowej kolejności (w rozsypce lub w kolumnach i rzędach)
2) Rozgrywkę zaczya gracz, który ostatnio brał udział w koncercie - odsłania dwa wybrane przez sebie kartoniki, tak aby wszyscy pozostali widzieli obrazki:
- jeśli obrazki do siebie pasują zabiera kartoniki (jako swoje punkty) i ma dodatkowy ruch (kolejka trwa tak długo jak gracz odkrywa pasujące kartoniki);
- jeśli gracz w swoim ruchu odkryje niepasujące obrazki kolejka przechodzi na następną osobę.
5) Rozgrywkę wygrywa osoba, która zebrała najwięcej par (jedna para = jeden punkt).
Warianty gry:
drukujemy same nuty na pięciolinii lub same klawisze i parą są takie same dźwięki;
drukujemy dwa wybrane zestawy i parą są np. klawisz i wysokośc dźwięku na pięciolinii;
drukujemy trzy zestawy: dźwięk na pięciolinii, klawisze i nazwy literowe i żeby zdobyć punkt trzeba odkryć trzy pasujące do siebie dźwięki.
2. Układanie i granie swoich melodii
Korzystając z tego, że sami pokolorowaliśmy kartoniki na takie kolory, które są na naszych instrumentach możemy układać melodie z kartoników, a potem je grać lub zapisać w zeszycie do nut.
3. Odwzorowanie melodii
Gracze dzielą się kartonikami: jeden otrzymuje nuty na pięciolini, a drugi klawiaturę. Jedna z osób układa melodię ze swoich kartoników z nutami na pięciolinii. Zanim zacznie się rozgrywka należy ustalić ile kartoników wykorzystujemy do jednej sekwencji. Drugi gracz ma za zadanie ułożyć taką samą melodię, ale z kartoników z klawiszami. Potem role się odwracają - gracze mogą zamienić się zestawami, lub nie, ale gracz który odwzorowywał układa nową melodię, a gracz, który układał melodię teraz ma za zadanie ją odwzorować. (Ilość kolejek do ustalenia). Żeby gra była ciekawsza można liczyć czas jaki gracze potrzebują na ułożenie melodii. Wygrywa ta osoba, której szybciej udało się odwzorować sekwencję.
Gra staje się jeszcze ciekawsza, gdy gracze mają 10 sekund na zapamiętanie melodii i muszą ułożyć ją bez odpatrywania. Można również wydrukować ten sam zestaw kafelków dla każdego z graczy i zagrać w więcej osób.
4. Najwyższy - najniższy
Z młodszymi dziećmi można układać dźwięki od najwyższego do najniższego, od najniższego do najwyższego lub po prostu dopasowywać kolory dźwięków z pięciolinii i klawiszy.
5. Kto szybszy
Gracze wybierają jeden z zestawów - każdy zestaw dla innego gracza (nazwy literowe, klawisze, lub dźwięki na pięciolinii). Jeden z graczy pokazuje wybrany dźwięk, a pozostali muszą jak najszybciej wśród swoich kartoników odnaleźć i wskazać taki sam. Osoba, która jako pierwsza dopasowała swój dźwięk zabiera kartoniki jako swoje punkty (jeden kartonik = jeden punkt). Kartoniki, które zostały graczowi jako niedopasowane, mają punkty ujemne (jeden kartonik, to jeden punkt ujemny). Wygrywa osoba, która na koniec gry ma najwięcej punktów.
